www.wysin.fora.pl

Elik

Opowieści Dziadka Rocha
Basia wpadła do izby dziadka Rocha jak bomba i od progu dopytywała:
- Dziadku, czy to prawda, że podczas ostatniej wojny w kościele w Wysinie był obóz koncentracyjny!?
- Obóz był - odpowiedziała Dziadek - ale nie koncentracyjny, a przejściowy. Hitlerowcy przetrzymywali tam Polaków, których mieli zamiar wysłać gdzieś dalej. Niestety, niektórzy nie wytrzymali nieludzkich warunków, byli też tacy, których zamordowano.
Dziewczynka posmutniała:
- Takie miejsce i takie rzeczy.
- Ale były też w dziejach kościoła i inne, znacznie ciekawsze i milsze zdarzenia. Chcesz wiedzieć? - spytał staruszek.
- Jasne! Opowiem kuzynom, co tam mieszkają - Basi pomysł się spodobał.

Wysińskie fundacje.

Był początek lat osiemdziesiątych dziewiętnastego stulecia. Pewna dama podróżowała zakrytym powozem przez ziemie pomorskie, była w Kościerzynie, a teraz zamierzała dojechać do Skarszew - tam miała dawną, szkolną przyjaciółkę, której nie widziała kilka lat. Droga prowadziła przez Nową Karczmę, Lubieszyn, Wysin, Stary Wiec, Głodowo i dalej. Podróżowała dla zabicia czasu, byłą zamożna, miała własny majątek, podobnie jak jej mąż, ale czegoś do szczęścia brakowało. Nie mieli dzieci. Zaczęli się od siebie oddalać, każde miało swoje sprawy, coraz rzadziej byli razem. Kobieta zamyśliła się i dopiero woźnica przerwał jej rozmyślania. Zatrzymał powóz, bo koniom trzeba dać odpocząć, nakarmić, napoić. Pani wysiadła, rozejrzała się wokół i nie dostrzegła żadnego innego miejsca, do którego mogłaby wejść, by schronić się przed pluchą, oprócz starego, drewnianego kościółka. Był otwarty, kościelny coś tam majstrował przy drzwiach do zakrystii. Usiadła w ławce i zaczęła się modlić żarliwie, prosiła Pana Boga, by pomógł odmienić jej życie, by pobłogosławił potomkiem jej małżeństwo, by odnowił jej i męża uczucia wzajemne. Łzy uniesienia przeciekały przez palce, którymi zakryła oczy. Czas jechać! Pojechała.
Tydzień później tą samą drogą, lecz w przeciwnym kierunku, jechał konno mężczyzna. Twarz miał zasępioną, sylwetkę pochyloną, widać było, że nie jest szczęśliwy. I on zatrzymał się przed wysińskim, drewnianym kościółkiem, i on zatopił się w cichej rozmowie ze Stwórcą. On także prosił o odwrócenie losu, o błogosławieństwo na dalsze życie.
Oboje obserwował uważnie proboszcz tutejszej parafii, której historia była bardzo długa, bo sięgająca połowy wieku trzynastego, ksiądz Jan Wierciński. Domyślał się zaledwie, iż ci ludzie nie mieli łatwego życia, mimo ich, widocznej z daleka, zamożności.
Minął rok od wizyty w wysińskiej świątynce owej damy. Dzień był tym razem niezwykle urodziwy, słońce obdarzało wszystko i wszystkich swym blaskiem i ciepłem, cała przyroda tętniła życiem napełniając powietrze takim zgiełkiem, którego nic naśladować nie potrafi. Przed drewnianą budowlę kościoła zajechał ten sam powóz, co przed rokiem. Wysiadła ta sama dama, ale jakże odmieniona: twarz uśmiechnięta, postać wyprostowana, energiczne ruchy - nie ten sam człowiek! Weszła do cichego wnętrza kościoła i zaczęła się modlić. Rozmowa z Panem Bogiem była na pewno radosna, bo widać to było w roziskrzonych oczach młodej kobiety. Wstała, rozejrzała się i dostrzegła proboszcza, który wychodził z zakrystii. Podeszła do niego i powiedziała, że w tym kościele została wysłuchana, tu odmieniło się jej życie, mąż do niej wrócił razem z nową falą miłości, a ta zaowocowała synkiem, dawno wyczekiwanym potomkiem, więc pragnie złożyć ofiarę na budowę nowego, murowanego kościoła. Podała księdzu paczuszkę i dodała złoty medalik z Matką Boską na łańcuszku, cacko cenne, piękne i bardzo oryginalne, z wyrytą na odwrocie datą: 1890. Wsiadła do powozu i odjechała, a w niespełna godzinę przygalopował pod kościół z przeciwnej strony ten sam mężczyzna, co przed rokiem prosił o odwrócenie losu. I on był odmieniony, wręcz szczęśliwy i szybko, w biegu rzucił się na kolana, by dziękować. Za co? Zaraz się okazało, bowiem odszukał księdza proboszcza, wprowadził do świątyni i opowiedział, jak to został tu wysłuchany, uratował i odnowił miłość do żony i doczekał upragnionego potomka. W dowód wdzięczności przekazuje kapłanowi fundusze na budowę nowego, trwałego kościoła i wręczył paczuszkę zawierającą przyrzeczone pieniądze. W tym momencie spostrzegł zawieszony pod obrazem Matki Boskiej cudny medalik. Spytał o jego pochodzenie - proboszcz w skrócie opowiedział historię kobiety. To moja żona! - wykrzyknął tajemniczy mężczyzna. Zdjął z szyi gruby złoty łańcuch z ciężkim medalikiem, na którym złotnik umieścił wizerunek Jezusa i powiesił go obok już wiszącego.
W 1893 roku Wysin mógł się poszczycić nowym, ceglany, neogotyckim kościołem. Co roku, 21 marca, w rocznicę urodzin pierworodnego syna, przyjeżdżała do tej świątyni pewna rodzina, co jakiś czas z nowym potomkiem. Wchodzili do wnętrza, modlili się i odjeżdżali. Nikt do dziś nie wie, jak się nazywali.
Ryszard Łuczkiewicz

pyr · Wysłany: Wto 19:58, 04 Mar 2008 Temat postu:

fajna historyjka

RafalOwca

super

rolety_zewnetrzne.pl

jakie czubki Very Happy

oni

Dobre dobre panowie

takon

Dokładnie, bardzo dobre opowiadanko. Mam nadzieję że pojawi sie tego więcej na forum

igacek

Świetnie napisane opowiadanie. Oby więcej takich na forum Smile

Nic tylko zyczyć wytrwałości

eniek

Dokładnie, także liczę na wiecej

kikes

Ja także mam nadzieję że coś się jeszcze pojawi od tego autora. Bardzo przyjemnie się to czyta Smile

lunique.pl

miejmy nadzieję...

hejdus

Dokładnie tak, ja chce więcej tego typu opowieści zobaczyć na forum. Oby się coś jeszcze pojawiało

enddy

Rówież byłbym bardzo zadowolony gdyby pojawiło się coś jeszcze nawet ciekawszego Smile

gino

Historia świetna, jednak forum wygląda coraz biedniej i jakoś wątpie czy coś jeszcze się pojawi ciekaweego

braccatta.com

Kolego wymyśliłeś tą legendę czy słyszałeś od kogoś?

ulalo

Chyba zasłyszana była. Jest całkiem okej.